Jak widać w tym wspaniałym filmie, że w całym okresie wojennym, pan Władysław Szpilman miał nieprawdopodobnie dużo szczęścia i wyjątkowo oddanych przyjaciół oraz znajomych Polaków, którym to, tak naprawdę zawdzięczał swoje życie i dalsze losy, gdyż po za rozgłośnią radiową, tytułowy pianista nie był zbytnio zaradnym człowiekiem, co zresztą dobitnie ukazuje scena z tłuczonymi talerzami i scena z płaszczem kapitana Wermachtu.. jak powiadają, "więcej szczęścia niż rozumu"